[OPGELET!]
Allereerst wil ik de lezer waarschuwen, want verderop zal de ontknoping verraden worden! Wie dit laatste boek van J.K. Rowling nog niet gelezen heeft, of zelfs nog niet één van de eerdere delen, moet niet verder gaan met het lezen van mijn recensie, tenzij hij nu al weten wil hoe het verhaal afloopt.
Na het lezen van dit boek, inmiddels een week geleden, moet ik bekennen dat ik toch een klein beetje teleurgesteld ben in met name het einde. De eindstrijd tussen Harry en Voldemort is bijvoorbeeld erg merkwaardig: Harry en Voldemort circelen om elkaar heen terwijl Harry een lang monoloog houdt, waarin hij zijn theorie uitwijdt omtrent één van de "Deathly Hallows".
Dat is toch raar? Vergeleken met het gevecht tussen Dumbledore en Voldemort in de "Ministry of Magic" twee jaar geleden, in deel vijf, is de manier waarop uitgerekend in de titanenstrijd het gevecht uitgewerkt wordt veel minder spectaculair.
Andere zaken zijn echter weer wel aardig uitgewerkt, zoals de "old magic" van de liefde, die Voldemort uiteindelijk mede de das om doet. Maar dat Kreacher - de zogeheten "house-elf" van de familie Black, die aan Harry is nagelaten door zijn peetoom Sirius - in deel zeven een polaire karakter omslag ondergaat, van uitgesproken kwaadaardig en onbehulpzaam, naar gedienstig en lief, is dan weer veel te onwaarschijnlijk.
En terwijl welhaast alles in dit deel van een verklaring voorzien is, wordt er met geen woord gerept over de ongelovelijke scene, waarbij Neville Longbottom het zwaard van Gryffindor uit de "sorting hat" trekt. Ja, natuurlijk kan de lezer dan zelf wel een 'magische' verklaring zoeken, die is misschien in deel twee gegeven, maar het blijft vreemd.
Dat de ketting van Slytherin, één van de "horcruxes", zo lang om de nek van Dolores Umbridge gehangen heeft roept ook vragen op. Verklaart dat, bijvoorbeeld, haar wreedaardigheid in deel vijf? Nu opeens moet de lezer dat maar verzinnen. En waarom werd Rubeus Hagrid eigenlijk niet gedood door de reuze spinnen? Weer moet de lezer maar wat bedenken, terwijl de verklaringen hem links en rechts om de oren vliegen.
En nu we het toch over doden hebben: er sneuvelen in dit deel veel figuren, dat is waar, maar het betreft nergens belangrijke figuren waar de lezer bijzonder rouwig om zou worden. Ik had toch op z'n minst één dramatisch sterfgeval verwacht van een van de hoofdpersonen, zeker op het hoogtepunt van de macht van het kwaad.
Evenzo onbevredigend is het laatste hoofdstuk, welke plaats heeft op perron 9¾ negentien jaar nadat Voldemort is verslagen. Waar is bijvoorbeeld Ted Lupin, het weeskind van Nymphadora en Remus Lupin, terecht gekomen? Het lijkt misschien onbelangrijk, maar Harry is zijn peetoom, dus uitleg zou hier wel op zijn plaats zijn. Evenmin wordt duidelijk gemaakt welke functie Harry en zijn vrinden negentien jaar later hebben. Is Harry een "auror" geworden? Waar woont hij? Speelt hij nog steeds "quidditch"? En ga zo maar door.
Maar ten slotte lijkt het minst overtuigende aan dit deel wel, dat met de ondergang van Voldemort al het kwaad in de wereld vernietigd lijkt. En dat terwijl we allemaal weten dat er altijd goed en kwaad in de wereld zal zijn, zeker in de magische wereld die Rowling geschapen heeft. De realiteit van dit gegeven kan het idyllische slot dat Rowling ons voorschotelt gewoon niet velen.
Doch dan werpt zich een laatste belangrijke vraag op, namelijk waarom die gevaarlijke "Elder Wand" niet vernietigd is. Dat kan toch niet goed gaan? Daar gaat toch op een goede dag een boze tovenaar achteraan? En wordt Harry dan niet weer het doelwit?
Misschien dat Rowling dat allemaal toch heeft willen openhouden voor een ander boek.
Allereerst wil ik de lezer waarschuwen, want verderop zal de ontknoping verraden worden! Wie dit laatste boek van J.K. Rowling nog niet gelezen heeft, of zelfs nog niet één van de eerdere delen, moet niet verder gaan met het lezen van mijn recensie, tenzij hij nu al weten wil hoe het verhaal afloopt.
Na het lezen van dit boek, inmiddels een week geleden, moet ik bekennen dat ik toch een klein beetje teleurgesteld ben in met name het einde. De eindstrijd tussen Harry en Voldemort is bijvoorbeeld erg merkwaardig: Harry en Voldemort circelen om elkaar heen terwijl Harry een lang monoloog houdt, waarin hij zijn theorie uitwijdt omtrent één van de "Deathly Hallows".
Dat is toch raar? Vergeleken met het gevecht tussen Dumbledore en Voldemort in de "Ministry of Magic" twee jaar geleden, in deel vijf, is de manier waarop uitgerekend in de titanenstrijd het gevecht uitgewerkt wordt veel minder spectaculair.
Andere zaken zijn echter weer wel aardig uitgewerkt, zoals de "old magic" van de liefde, die Voldemort uiteindelijk mede de das om doet. Maar dat Kreacher - de zogeheten "house-elf" van de familie Black, die aan Harry is nagelaten door zijn peetoom Sirius - in deel zeven een polaire karakter omslag ondergaat, van uitgesproken kwaadaardig en onbehulpzaam, naar gedienstig en lief, is dan weer veel te onwaarschijnlijk.
En terwijl welhaast alles in dit deel van een verklaring voorzien is, wordt er met geen woord gerept over de ongelovelijke scene, waarbij Neville Longbottom het zwaard van Gryffindor uit de "sorting hat" trekt. Ja, natuurlijk kan de lezer dan zelf wel een 'magische' verklaring zoeken, die is misschien in deel twee gegeven, maar het blijft vreemd.
Dat de ketting van Slytherin, één van de "horcruxes", zo lang om de nek van Dolores Umbridge gehangen heeft roept ook vragen op. Verklaart dat, bijvoorbeeld, haar wreedaardigheid in deel vijf? Nu opeens moet de lezer dat maar verzinnen. En waarom werd Rubeus Hagrid eigenlijk niet gedood door de reuze spinnen? Weer moet de lezer maar wat bedenken, terwijl de verklaringen hem links en rechts om de oren vliegen.
En nu we het toch over doden hebben: er sneuvelen in dit deel veel figuren, dat is waar, maar het betreft nergens belangrijke figuren waar de lezer bijzonder rouwig om zou worden. Ik had toch op z'n minst één dramatisch sterfgeval verwacht van een van de hoofdpersonen, zeker op het hoogtepunt van de macht van het kwaad.
Evenzo onbevredigend is het laatste hoofdstuk, welke plaats heeft op perron 9¾ negentien jaar nadat Voldemort is verslagen. Waar is bijvoorbeeld Ted Lupin, het weeskind van Nymphadora en Remus Lupin, terecht gekomen? Het lijkt misschien onbelangrijk, maar Harry is zijn peetoom, dus uitleg zou hier wel op zijn plaats zijn. Evenmin wordt duidelijk gemaakt welke functie Harry en zijn vrinden negentien jaar later hebben. Is Harry een "auror" geworden? Waar woont hij? Speelt hij nog steeds "quidditch"? En ga zo maar door.
Maar ten slotte lijkt het minst overtuigende aan dit deel wel, dat met de ondergang van Voldemort al het kwaad in de wereld vernietigd lijkt. En dat terwijl we allemaal weten dat er altijd goed en kwaad in de wereld zal zijn, zeker in de magische wereld die Rowling geschapen heeft. De realiteit van dit gegeven kan het idyllische slot dat Rowling ons voorschotelt gewoon niet velen.
Doch dan werpt zich een laatste belangrijke vraag op, namelijk waarom die gevaarlijke "Elder Wand" niet vernietigd is. Dat kan toch niet goed gaan? Daar gaat toch op een goede dag een boze tovenaar achteraan? En wordt Harry dan niet weer het doelwit?
Misschien dat Rowling dat allemaal toch heeft willen openhouden voor een ander boek.
Reacties